Είτε την έχεις πάντα στο χέρι σου είτε προτιμάς να την κρατάς σε κάποιο συρτάρι, η βέρα είναι το δαχτυλίδι που άμα το φορέσεις, ο χάρτης της προσωπικής σου ζωής αλλάζει. Είναι το δαχτυλίδι της υπόσχεσης, της δέσμευσης: στα ελληνικά αποκαλείται αρραβώνας, λέξη με προέλευση εβραϊκή που σημαίνει εγγύηση, ενέχυρο και άρα υπόσχεση, δέσμευση.
Αρχικά φοριούνται στον αρραβώνα, για να δηλώσουν την πρόθεση του ζευγαριού να καταλήξει εις γάμου κοινωνίαν», δηλαδή γαμήλια ένωση, όμως επί της ουσίας, στη χριστιανική τελετή, η ένωση αυτή γίνεται με την στέψη και την από κοινού μετάληψη. Παρ' όλα αυτά, η τελετουργία προβλέπει την ανταλλαγή των δαχτυλιδιών, που έχουν ευλογηθεί από τον ιερέα πάνω στο ευαγγέλιο, ενώ τα χέρια –το σημείο που πραγματοποιεί την έκφραση τόσο της ψυχής όσο και του σώματος– ενώνονται.
Ο τέλειος κύκλος είναι το σύμβολο της αιωνιότητας και της απόλυτης ένωσης, της αδιάσπαστης συνέχειας που διέπει τη Φύση, το Όλον οπτικοποιημένο. Στη Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Ελλάδα οι δακτύλιοι υποδήλωναν κάποιο αξίωμα για τον φέροντα. Στην αρχαία Αίγυπτο, ο Ήλιος και η Σελήνη, οι πιο σημαντικές θεότητες σε όλες τις Μεσοποτάμιες κουλτούρες, τιμώνταν με ένα δαχτυλίδι, που μάλιστα οι Αιγύπτιοι συσχέτιζαν με τον οίκο και την εστία. Ο κύκλος αφορούσε την αιώνια φύση του δεσμού ανάμεσα στους δύο φωτοδότες, ενώ το κενό στο κέντρο ήταν μια είσοδος, μια πύλη στο άγνωστο.
Αυτή την αντίληψη μεταφύτευσαν στην πατρίδα οι Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Την εποχή εκείνη τα δαχτυλίδια-βέρες ήταν φτιαγμένα από τα πιο περίεργα υλικά: κάνναβη, δέρμα, ελεφαντόδοντο, οστούν... Η Ρώμη υιοθέτησε τη συνήθεια, μόνο που ο σίδηρος αντικατέστησε τις οργανικές πρώτες ύλες. Ελάχιστοι ρομαντικοί και εύποροι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν χρυσό ή άργυρο, ιδίως από το 2ο μετά Χριστόν αιώνα, κυρίως για να δείξουν την πρόθεση να εναποθέσουν ένα κομμάτι του πλούτου τους στα χέρια της συζύγου – αφού η αρχική χρήση του δακτυλίου ήταν εμπορική: η ανταλλαγή του ανάμεσα στους συναλασσόμενους επισφράγιζε μια εμπορική συμφωνία.
Μεγάλη η στροφή της συλλογικής συνείδησης. Γιατί, αν το σκεφτείτε, το χρυσίον, ο πλούτος, τα αγαθά, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της συζυγίας. Και η γαλαντομία, η απλοχεριά, η διάθεση να προσφέρεις και να μοιραστείς, συμβολίζεται ήδη με την κίνηση-ματ του δαχτυλιδιού... Οι πρώτοι χριστιανοί έδιναν δαχτυλίδια ως υπόσχεση γάμου, χαραγμένα με θρησκευτικά σύμβολα.
Η βέρα φοριέται στον παράμεσο του αριστερού χεριού κατά την δυτικοευρωπαϊκή συνήθεια. Γιατί; Διότι ο μύθος λέει ότι η vena amoris, η φλέβα της αγάπης, πηγάζει από την καρδιά και καταλήγει σ' αυτό το δάχτυλο. Οι ανατολικοευρωπαίοι και οι χριστιανοί ορθόδοξοι, από την άλλη πλευρά, προτιμούν την τοποθέτηση στο δεξί χέρι για να δηλώσουν τη γαμήλια δέσμευση (ενώ στον αρραβώνα, η βέρα μπαίνει στο αριστερό) διότι ταυτίζουν τη δεξιά πλευρά, το δεξί, με το καλόν καγαθό, με το σωστό, το ευάρεστο στο Θεό (αναλογιστείτε: sinister σημαίνει στα λατινικά αριστερό, όμως στην αγγλική επικρατεί πλέον η χρήση του ως «κακό, διαβολικό»).
Καθιερωμένα υλικά είναι ο χρυσός (συνήθως ένα πιο ανθεκτικό μίγμα του με χαλκό, κασσίτερο και βισμούθιο), η πλατίνα (παρέχει καλύτερο δέσιμο και θεωρείται υποαλλεργική) και ο λευκόχρυσος, με το τιτάνιο και το επιροδιομένο χρυσό να είναι οι πιο trendy επιλογές.
Αν και μπορεί να είναι διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια στη formal εκδοχή της, η γοητεία του κλασικού, άμεμπτου κύκλου παραμένει αναμφισβήτητη.
Αφήστε που με όλο αυτό το «κορδελάκι», το ψευτοglam και την αισθητική φλυαρία που κυριαρχεί σήμερα, μια ολόσκετη βέρα είναι δήλωση κομψότητας. Με την επιφύλαξη λοιπόν ότι η αγορά διαθέτει πραγματικά ενδιαφέρουσες προτάσεις για πιο διαφοροποιημένες βέρες –σκαλισμένη επιφάνεια, εναλλαγή υλικών, σχήματα, ρίγες, χαραγμένα σύμβολα– θεωρούμε ότι η κλασική βέρα είναι πράγματι κορυφαία επιλογή.
Το όνομά του γαμπρού στη βέρα της νύφης και αντίστροφα, η ημερομηνία του αρραβώνα, του γάμου ή κάποιο «σημείον» της κοινής συμβολιστικής γλώσσας, χαράσσονται στο εσωτερικό.
Αυτό το δαχτυλίδι άλλωστε μιλάει τη γλώσσα της αγάπης...
